Coś dla ludożercóww - czas na tłustego...(klienta)

Wzbogacony kilent (Rich client) - fragment aplikacji uruchamianej na komputerze klienta, który wykorzystuje i agreguje zdalne usługi sieciowe (remote Web services) oraz dane lokalne i zdalne pozwalając na nie spojrzeć przez pryzmat jednej, spójnej aplikacji funkcjonalnie i wizualmnie nie różniącej się od natywnej (lokalnej). Znaczenie RC jest coraz większe w dobie upowszechnienia się architektury SOA (service oriented arch.). Tradycyjne interfejsy webowe nigdy nie były w zamyśle porjektowane pod kątem aplikacji interaktywnych. Internet był źródłem serwowania dokumentów a nie jak to wymaga SOA serwerem usług dynamicznych. W tym rozumieniu interakcja (symulacja dynamiki) aplikacji polegała na ciągłum przeładowywaniu dokumentów i wymagała ciągłej komunikacji z serwerem aby uzyskać nową zawartość. Bardzo mało działo się na stacji kilenta a jeżeli zabrakło połączenia z serwerem aplikacja była martwa. Takie uzależnienie aplikacji od połączenie nie jest optymalnym sposobem na obsługę klienta. Wymagane są zmiany w zakresie:

• uczynienia interfejsu bardziej dynamicznym (podobnie jak grubi klienci - thick clients) wykorzystujący możliwości okienkowe środowiska w któym jest on uruchomniony.
• luźnego powiązania warstwy prezentacyjnej z logiczną - dzięki czemu można zmienić interfejs użytkownika lub usługi na serwerze bez obawy o działanie aplikacji
• lepszej integracji danych lokalnych ze zdalymi - możliwość dostępu do danych przechowywanych zdalnie jak i lokalnie.

Takie aplikacje już istnieją np. MS Excel potrafi pobrać poprzez WS dane giełdowe z Internetu.
Ważne jest utrzymanie swych rozwiązań w zgodzie ze standardami takimi jak np. WSRP:

The OASIS Web Services for Remote Portlets (WSRP) standard exists to simplify integration of remote applications (services and information) into portals. This standard's goal is to provide a mechanism where portal administrators choose from a selection of remote content and services, and aggregate them in their portal, typically without programming. Thus, just as you create composite applications using remote Web services, you create portals using the same paradigm. WSRP defines standard Web services at the presentation layer and exists on top of the existing Web services stack. The WSRP interfaces define themselves by using Web Services Description Language (WSDL). Also, WSRP defines metadata (self-describing) for publishing and locating WSRP services that exist in registries. WSRP services are necessary to implement some SOAP bindings. The WSRP standard defines interface-oriented Web services along with a well-defined interface and protocol for processing rich client user interactions. Moreover, WSRP provides presentation fragments for mediation and aggregation by remote portals. WSRP also offers conventions for publishing, finding, and binding such services. The objective is to have all Web services that implement WSRP plug into all WSRP-compliant portals, and do so without additional programming. WSRP defines how this is done without service-specific adapters and instead uses a service-independent adapter on the portal. The idea of WSRP is to create rich clients from prebuilt interface-oriented Web services and define standard interfaces and protocols that fit into the existing Web services stack. The success of WSRP is dependent on the adoption rate, or how useful the existing portal and application server vendors will find WSRP, as well as the movement to rich clients and interest in more dynamic interfaces for portals.